We wrześniu 1967 w Limie odbyło się wyjątkowe spotkanie dwóch młodych pisarzy, przyszłych gigantów literatury iberoamerykańskiej. Gabriel Garcia Marquez kilka miesięcy wcześniej wydał powieść "Sto lat samotności", dzięki której zyskał popularność i międzynarodowe uznanie. Mario Vargas Llosa został właśnie uhonorowany Międzynarodową Nagrodą Literacką im. Rómulo Gallegosa za "Zielony dom". Było to pierwsze spotkanie mistrzów i ich wspólna rozmowa przed publicznością. W uniwersyteckim audytorium wypełnionym do ostatniego miejsca rozmawiali o kondycji powieści w Ameryce Łacińskiej, roli pisarza i własnych inspiracjach. Dyskutowali o genezie "Stu lat samotności". Zastanawiali się nad istotą boomu w literaturze latynoamerykańskiej, który przez wiele lat był symbolem całego kontynentu. Książka "Dwie samotności" przedstawia nie tylko zapis tej nigdy niepublikowanej w Polsce rozmowy, lecz także wspomnienia świadków tego niezwykłego wydarzenia. Całości dopełniają wywiady z Gabrielem Garcią Marquezem oraz refleksje Maria Vargasa Llosy na temat życia i twórczości kolegi po piórze.

Czy Llosa mógł zostać kimś innym niż pisarzem?Dlaczego każdy pisarz "żywi w swoim ciele żarłocznego solitera"?Jakim najkrótszym opowiadaniem świata autor się zachwyca?Według laureata literackiej Nagrody Nobla pisanie powieści odpowiada temu, co robi striptizerka, kiedy rozbiera się przed publicznością i ukazuje swoje obnażone ciało. Powieściopisarz dokonuje tej operacji w przeciwnym kierunku.W co zatem autor Szelmostw niegrzecznej dziewczynki "ubiera" swoje historie?W Listach do młodego pisarza Llosa zdradza tajniki warsztatu. Szczerze mówi o obsesjach, z jakich wyrasta jego literatura. Nie boi się obnażać twórczych strategii. Przyznaje się do książkowych miłości i nienawiści. I konsekwentnie nas uwodzi, wprowadzając w mroczny świat swojej perwersyjnej wyobraźni.